از نظر مارکس «شیوه تولید آسیایی» متعلق به ساختار اقتصادی جامعه ای عمدتا متکی بر کشاورزی است که از ترکیب مالکیت ارضی و حاکمیت سیاسی در شکل یک حکومت متمرکز به وجود آمده است. دولت آسیایی به خاطر نقش دوگانه خود در مقام مالک و حاکم، مازاد اقتصادی تولیدکنندگان مستقیم را به صورت مالیات و بهره مالکانه تصاحب می کند. ازاین رو، روابط استثمار مستلزم روابط طبقاتی نیست، بلکه ناشی از اعمال فشار سیاسی محض از جانب دولت است. فقدان نهاد مالکیت خصوصی بر زمین و طبقه مالک مستقل از دولت، ویژگی های اصلی این مفهوم است که باعث تفسیرهای گوناگون از آن در نظریه مارکسیستی شده است. این مفهوم موضوع مباحثه دیرینه و پردامنه