با صابون عشق دست ها و دل ها را بشوییم. بهار آمده است. در حصری خودخواسته و خودساخته امسال صدای بهار را می شنویم. برنایی که با جامه ای سبز و سنبلی به دست جهان را به شادی نوید می دهد. یلدا گذشت. سیاه ترین و درازترین شب سال. در سفرنامه های سیاحان ایتالیایی که سالیانی بیش بر کشور ما گذر کرده اند، می خواندم که نیاکان ما در شب یلدا در دامنه دماوند گرد می آمدند، بر طبل ها می کوبیدند و پایکوبان با هم سرود زندگی را سر می دادند تا بامدادان که خورشید برآید و نور بپراکند. مادران و پدران ما در یلدا دل به تاریکی و نومیدی ندادند، از ترس نترسیدند و به دادگری باور داشتند. با همه سختی های زمستان گرد هم می آمدند،