همیشه با رسیدن نوروز فکر می کردم روزی نو آغاز و حسابی تازه گشوده می شود. چند روز پیش هنگام قدم زدن درخت های گوجه را دیدم که شکوفه های سفیدشان باز شده بود. امروز شکوفه های صورتی درخت زردآلوی همسایه باز شده و گلبرگ شکوفه های گوجه مثل برف زمین را پوشانده بود. از خودم پرسیدم آیا هنوز هم با نوروز می توان به امید روزی نو بود؟ آیا می شود امیدوار بود که این سال با آن اخم به درازا کشیده که با سیلی ویرانگر آغاز شد و ماجراها و ماجراجویی های مصیبت بار دیگری را پشت سر گذاشته و اکنون، در پایان به این بیماری خبیث رسیده است، با لبخندی به نوروز، روزی نو را نوید دهد؟ گویی درخت ها امیدوارتر هستند. زمستانی پرآب