از فرودگاه که سوار ماشین شدم، به سمت خانه، دیدم ساندویچ فروشی عبدل تعطیل است. اصلا حواسم به ویروس و مسائل مربوط به آن نبود. پارک ساحلی هم کسی غیر از بچه های محله سیم بالا که همیشه خدا آنجا هستند، نبود؛ نه چادری و نه خیمه ای. حتی کسی در صف دستشویی هم نبود؛ خلوت ترین اسفند جزیره که در این 28 سال دیده بودم. هر چه پاساژ بود تق و لق و نیمه تعطیل بود. ایستگاه تاکسی ها هم کسی نبود و انگار زمان ایستاده بود. تک وتوک بودند مسافرانی که معلوم بود راضی نیستند از این همه تعطیلی و بومی هایی که به هر چه مسافر به عنوان ناقل ویروس نگاه می کردند. اسکله «هنگام» هم سیستم جداسازی داشتند، می گفتند بومی حرف بزن،