دوستان روزنامه «شرق» از من خواسته بودند درباره ایران 99 و اینکه چه در پیش خواهیم داشت، بنویسم. من اما از دوستان عذر خواستم تا به جای پیش بینی وضعیت کشور، از نیازهای ایران فردا برای خروج از بحران های موجود بنویسم، چراکه به اعتقاد من این ضروری تر از پیش بینی آینده است.

 «جان استوارت میل» یکی از سهمگین ترین مخاطرات را برای هر نوعی از حاکمیت؛ چه انتخابی و چه غیرانتخابی متاثرشدن نهاد حاکمیت از علاقه هایی می داند که با رفاه و سعادت عمومی جامعه سازگار نباشند؛ به بیان دیگر، عدم درک درست نیازهای واقعی جامعه از سوی دولت. 

این تهدید عدم تمایل دولت نسبت به درک نیازهای جامعه همواره به تعمیق شکاف میان ملت و دولت می انجامد و وقتی دولت نیازها را درک، اما انکار کند و حتی به مانعی در برابر تحقق آنها تبدیل شود، تهدید نوع سومی پدید می آید که پیامد آن غیرقابل جبران خواهد بود. در نهایت بحران کرونا را می توان در قالب این نوع تهدیدها بررسی و تحلیل کرد؛ جایی که به نظر می رسد ما هنوز نه نیازهای واقعی جامعه را درک کرده ایم و نه حتی تمایلی به درک آن نشان می دهیم.  اکنون سوال اینجاست که در چنین شرایطی نیاز کشور برای سال 99 چیست و چطور باید به استقبال سال آینده رفت. همه می دانیم دیگر تغییرات اندک و تاکتیکی برای ازبین بردن فاصله مردم با دولت کافی نیست. با این تفسیر سال 99 می تواند سال تصمیم های بزرگ باشد تا مانع فروافتادن کشور در تهدیدهای جدی تر و سخت تر شود. این امر مستلزم تغییر راهبردهای کلان، از جمله تغییرات گسترده در روش های اداره کشور و نحوه تعامل با سایر کشورهاست. همچنین باید به ترمیم اعتماد میان مردم و حاکمیت به عنوان یک نیاز و ضرورت جدی برای تغییر ریل جامعه ایرانی توجه شود تا سایه تمام ترس ها و نگرانی هایی که این روزها بر ذهن و ضمیر مردم و حتی مسئولان سایه انداخته است، کم رنگ و به تدریج برطرف شود تا ایران ما آنی باشد که مردم و دوستدارانش می خواهند.