ما که هیچ، حتی گوستاو آشنباخ هم در روزهای اول ماه بهاری مه وسوسه سفر به جانش می افتد. آشنباخ تمام عمرش را با نظمی آهنین کار کرده بود و هیچ چیز نمی توانست خللی در نظم هرروزه اش ایجاد کند اما یک بار در گردش روزانه اش شوقی که دیرزمانی از یاد رفته و از سر افتاده بود به جانش می افتد و این شوق سفر بود و جز این هیچ. سفر آشنباخ به ونیز وبازده هیچ پایان خوشی نداشت و روایت توماس مان از سرگذشت این هنرمند در زمان خود کلاسیک شده، امروز از مشهورترین روایت های ادبیات جهانی است. این هم لابد از بازی تلخ روزگار است که مدت هاست حتی امکان سربرآوردن و نفس کشیدن هم نداشته ایم و تلخی های روزگار یکی پس از دیگری بر