انگار روزهای آخر سال از خود بهار، بهارتر است، مطبوع تر است، انگار که این برتری و تمایز نه به طبیعت برمی گردد نه به تغییر فصول، نه به آنچه شاعر می گوید بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک... بلکه ماهیتی اجتماعی و فرهنگی دارد، ماهیتی که به حضور انسان وابسته است، به شور و شوق و ذوق عمومی، به همان چیزی که فروغ از آن با عنوان «ازدحام کوچه خوشبخت» نام می برد. انگار بهار نه به خاصیتی تقویمی که بیشتر مربوط به شور  مردم در میانه کوچه و بازار است. انگار بهار همان بساط دست فروشی است که اسباب سفره هفت سین می فروشد، انگار بهار تنگ ماهی گلی و سبزی سبزه ها و بوی سمنوست... نه، با این حرف ها نمی شود از واقعیت محتومی که با شدت تمام سایه اش را بر همه چیز انداخته طفره رفت، نمی شود از یاد برد که امسال با تمامی سال ها تفاوت دارد، نمی توان نادیده گرفت که بهار امسال چیزی اساسی کم دارد.