داشتم فکر می کردم در این چند هزارسالی که مراسم نوروز داریم، اگر هر سال فقط یک نفر هم حرفی درباره اش زده باشد، دیگر عملا سخن جدیدی برای گفتن نمی ماند. بعد به یاد آوردم قدمت عشق از نوروز بیشتر است ولی هنوز که هنوز است درباره اش می نویسند و ما هم می خوانیم. چرا؟ اساسا چرا نیاز داریم کسی بیاید قصه ای کهنه را به شیوه نو بگوید و برود تا سال بعد؟ به زبان فکر کردم؛ به ماهیت قصه گوی آن. به این باور که با قصه خودمان را بازسازی می کنیم. به همه کودکانی فکر کردم که یک کارتون را بارها و بارها می بینند. به طرز خستگی ناپذیری، هر شب تقاضای شنیدن قصه ای تکراری می کنند. به نظر می رسد همه چیز درباره  تداوم