شهید مرتضی آوینی روایت سیر و سلوک درونی خود را این گونه روایت کرده است: تصور نکنید من با زندگی به سبک و سیاق متظاهران به روشنفکری ناآشنا هستم. من از یک «راه طی شده» با شما حرف می زنم. من هم سال های سال در یکی از دانشکده های هنری درس خوانده ام. به شب های شعر و گالری های نقاشی رفته ام. موسیقی کلاسیک گوش داده ام، ساعت ها از وقتم را با مباحثات بیهوده درباره چیزهایی که نمی دانستم گذرانده ام. من هم سال ها با جلوه فروشی و تظاهر به دانایی بسیار زیسته ام، ریش پروفسوری و سبیل نیچه ای گذاشته ام و کتاب «انسان موجود تک ساحتی» هربرت مارکوزه را اما بعد خوشبختانه زندگی مرا به راهی کشانده است که ناچار شده ام رو دربایستی را نخست با خودم و سپس با دیگران کنار بگذارم و عمیقا بپذیرم «تظاهر به دانایی» هرگز جایگزین «دانایی» نمی شود. باید در جست وجوی حقیقت بود و این متاعی است که هر کس به راستی طالبش باشد، آن را خواهدیافت و نزد خویش نیز خواهدیافت... و حالا از یک راه طی شده با شما حرف می زنم.