می گوید: «دوستی داشتم که از سرماخوردگی مرد» و به خنده ام می اندازد. فکر می کنم: «دارد شوخی می کند و حالا اینها را برای دلخوشی من می گوید». اما شوخی نمی کند. جدی است و روایتش هم واقعی. واقعا دوستی داشته که از یک سرماخوردگی ساده از دست رفته و حالا دارد اینها را به من می گوید تا بدانم تبعات «ترس» چیست. خودش سه سال درگیر سرطان بوده. صدایش می کند «دوست خشن». می گوید وقتی سراغش آمده که تازه مهاجرت کرده و هیچ کس را نداشته. سه سال تمام با «دوست خشن» از این کشور به آن کشور رفته و همزمان همه سختی های درمان را در کوله بارش جا داده. با خودم فکر می کنم که اگر اینها را سال پیش می دانستم دلم برایش می سوخت،