قیصر امین پور بیش از ربع قرن شعر سرود و منتشر کرد. در طول این سال ها همچنان حرف دلش را سرود. اگر عاشقانه نوشت، عاشقانه هایش با صدق عاطفی اصیلی آمیخت. اگر شعرهایی با درونمایه هایی از اجتماع پیرامون و جهان واقع نوشت، آن را با درد و دریغ راستین سرشت. از سر همراهی با جماعت و سفارش این و آن چیزی ننوشت. بی گمان او هم غم نان داشت؛ اما برای نان شعر نسرود. به پسند و ناپسند دربارهای شعر نیندیشد. رسم قاب و قاب مرسوم را تاب نمی آورد. با خود و انسان و جهان یگانه شده بود. در سروده های جامعه گرایانه اش، در عین اینکه به ارزش های سیاسی و اجتماعی اش وفادار ماند، آرام آرام بعد جمال شناسی را بر سویه های دیگر شعر