مدیر کل هنرهای نمایشی از راه نرسیده با وضعیتی مواجه شد که بیشتر به فیلم های سینمایی شباهت دارد. مرور کنیم صحنه ای پرتکرار از فیلم های سینمای جهان که نمونه اش را بارها دیده اید: «چند نفر دنبال قطار می دوند، اولی میله کوپه انتهایی واگن را می گیرد و بالا می پرد، بعد دست به سوی نفرات بعدی دراز می کند و خلاصه کار به نفر آخر می رسد که او هم جستی می زند و سوار می شود.» تئاتر کنونی ما همان نفر آخری است که دیگران سوار برقطار - سینما- دویدن و نفس نفس زدنش را نظاره می کنند. این همه سالن تئاتر از کار بیکار و گروه هایی که برخلاف سینمایی ها و شبکه خانگی ها همان زمان برو برو هم آه نداشتند با ناله سودا کنند