نگارنده این ستون چند روز پیش کارش به مرکز شهر افتاد و ناگزیر سوار تاکسی شد. تاکسی سر و وضع تمیزی داشت و داخل ماشین هم بوی خوب «خوشبو کننده» ای می آمد که زیر آینه جلوی راننده تاب می خورد. راننده تاکسی پرده ای از پلاستیک میان خود و مسافران کشیده بود. دست هایش وقتی دنده عوض می کرد، پوشیده در دستکش بود و ماسکی هم به چهره داشت. در نگاه نخست چنان به نظر می آمد که جناب راننده چقدر خودش را دوست دارد و از بیماری به وحشت افتاده است و به اصطلاح رایج چقدر: «جان دوست» است. شاید همه این داوری ها در مورد او بیش و کم صادق بود اما، در لابه لای این داوری های شتابزده یک چیز معمولا گور و گم می شود. راننده محترم