ما که دوم خرداد 76 را به یاد داریم، خود را به اندازه پوسترهایی که چسباندیم و جلساتی که رفتیم و دعواها و چالش هایی که در دانشگاه و خیابان ها  داشتیم و رایی که در صندوق انداختیم و... و پس از آن در شکل گیری اش، در موج اصلاحاتی که آغاز شد و... همه و همه  و... سهیم می دانیم.  در آن روزها، فارغ از آنچه سیاست مداران در حال انجامش بودند و رایزنی هایی که داشتند، ما به عنوان «مردم»، به عنوان «روزنامه نگار»، به عنوان یکی از «20 میلیون» امیدها و آرزوهایمان را در انتخاب مردی می دیدیم که خوشحال بودیم جلسات سخنرانی رئیس جمهورمان با استقبال روبه رو می شود. خوشحال شدیم که نظریه «گفت وگوی تمدن