سوز هوای بهمن ماه مشهد تا مغز استخوان آدم می رود. خاصه آن موقع که من روی فرش های صحن جمهوری نشسته بودم. صبح کاذب دمیده بود و آفتاب تازه داشت پیش قراول هایش را می فرستاد آسمان را برایش نور بپاشند تا سر بزند. هنوز سوز شب زمستانی مشهد در جان هوا بود. اما گل های فرش هم چنان جان داشتند. آدم چند دقیقه که روی آن باغ های قرمز و سبز حرم می نشیند، کم کم گل های زیر پایش رشد می کنند و مثل پیچک می پیچند دور پا و درست جاگیرش می کنند. آدم نمک گیر خوان سلطان باشد، پایش هم گیر پیچک های فرش صحن بشود دیگر دست خودش نیست که بلند شود و برود بیرون. روی همان فرش ها بودم که خبر را توی گوشی خواندم. خبر شناسایی اولین مورد ابتلا به ویروس کرونا در ایران.