بی تردید سازندگی درونی انسان و اصلاح و تهذیب نفس او در سعادت فردی، اجتماعی، دنیوی و اخروی او نقش به سزایی دارد، به طوری که اگر انسان تمام علوم را تحصیل کند و همه نیروهای طبیعت را به تسخیر درآورد، اما از تسخیر درون و تسلط بر نفس خود ناتوان باشد، از رسیدن به سعادت و نیل به کمال باز خواهد ماند.

تمام پیشرفت های علمی و صنعتی در صورتی که با اصلاح درون انسان همراه نباشند، کاخ های سر به فلک کشیده ای را می مانند که بر فراز قله آتشفشان بنا شده باشند؛ از این رو تربیت، امری جدی و حیاتی است؛ با وجود این نگاهی به اوضاع جوامع بشری نشان می دهد آنچه پیش از همه به دست فراموشی سپرده شده تربیت اخلاقی و معنوی