ابوالحسن صدیقی نامی است که در پس به یادمانی ترین مجسمه های شهری ایران قرار گرفته؛ مجسمه فردوسی در میدان فردوسی تهران، مجسمه های سعدی، خیام نیشابوری، امیرکبیر، بوعلی سینا و یعقوب لیث صفاری از جمله 80 مجسمه ای است که ابوالحسن صدیقی در عمر بلند و پربرکتش ساخت. صدیقی سال 1273 در تهران به دنیا آمد و 101 سال بعد در سال 1374 از میان ما رفت. یکی از تندیس هایی که او از فردوسی ساخته در شهر رم قرار گرفته است.

فریدون صدیقی فرزند ابوالحسن صدیقی بود که موسیقی خواند اما مجسمه سازی کرد و آثاری از خود به جا گذاشت از جمله نیم تنه هایی از علی اکبر دهخدا، یوسف اعتصامی (پدر پروین اعتصامی)، محیط طباطبایی  و مجسمه سیدجمال الدین اسدآبادی. یکی از مهم ترین اقدامات فریدون صدیقی مرمت مجسمه هایی بود که پدرش ساخته و به یادگار گذاشته بود. همین یک ماه پیش یعنی نیمه اردیبهشت، در 83 سالگی از این جهان رخت بربست.

غلامرضا رحیم زاده ارژنگ مجسمه ای ماندگار دارد که 60 سال پیش در میدان حر امروز  یا باغشاه سابق نصب شده و گرشاسب را در حال مبارزه با اژدها نشان می دهد. پیروزی خیر بر شر، گفتمان این مجسمه است که همین سبب شد بعد از تغییر نام میدان این مجسمه بتونی سر جایش بماند. رحیم زاده ارژنگ مجسمه های دیگری هم دارد که از مهم ترین آنها انوشیروان دادگر در کاخ دادگستری است. حسن ارژنگ نژاد دیگر مجسمه ساز ایرانی، پسرخاله رحیم زاده است.

رضا لعل ریاحی خالق مجسمه ای در میدان دربند تهران است که از 58 سال پیش تا به حال از کوهنوردان استقبال می کند. ریاحی این مجسمه را از روی گروهبان امیر شاهقدمی مربی کوهنوردی ساخت و شاهقدمی برای ساخته شدن این مجسمه طی هشت ماه، روزی هفت ساعت به شکلی که مجسمه ایستاده، می ایستاد تا استاد ریاحی خلق تابلو را به انجام برساند. این مجسمه ساز که استاد دانشگاه تهران بود سال 1395 در 89 سالگی از دنیا رفت.