مدتی است که آتش، امان از جنگل های زاگرس بریده است و با اندوه بسیار باید گفت که تمرکز بر کرونا و برخی مسائل جانبی دیگر که اشارتی هم به آنها خواهم داشت، سبب شده است که آتش بدون برخورد با مقاومتی چندان، پروژه ناتمام سال های گذشته اش را با سرعتی بی بدیل به پیش ببرد. آنچه تاکنون دیده ایم تلاش برخی اشخاص فداکار و انجمن های مردم نهاد منطقه ای برای مهار آتش است که تعداد کم افراد و دستان خالی آنان مانع شده زحمت شان به نتیجه ای ملموس برسد؛ بیشتر از تلاش در میدان عمل، فعالیت در فضای مجازی و نگارش مطالب گوناگون است و در آنجا هم محوریت با پدیده ای است که در فرهنگ زاگرس نشینان به آن مویه، مور یا شین گیری