آرشیو شنبه ۱۷ خرداد ۱۳۹۹، شماره ۵۶۷۴
زندگی: ایران
۱۶
یادداشت

آتشی سوزان تر از آتش زاگرس

دکتر محمد درویش
منبع: جام جم دیلی

 در سفر اخیرم به مناطق شمالی زاگرس در استان های کردستان و آذربایجان غربی، هم صحنه هایی شورانگیز و امیدآفرین دیدم که آینده ای روشن را نوید می داد و هم زخم هایی که بر ابعاد نگرانی ها می افزود و سوزانندگی اش از آتش بیشتر بود!

حضور پیرمردان پارکاب به عنوان بلوط بان، زنانی که فرزند به بغل آمده بودند بگویند بر سر زاگرس معامله نمی کنند، دخترانی که به عشق زاگرس قطعاتی سروده بودند و کودکان هوشمندی که با دقت می کوشیدند در کاشت نهال های بلوط مشارکت کنند؛ همه و همه نویدبخش ظهور نسلی است که تغییری مثبت به سوی ژینایی زاگرس را رقم خواهندزد. این که مردمانی هستند که دل شان برای سوزش یک سنجاب در خاییز و بیرمی و... به درد می آید؛ بزرگ ترین سرمایه اجتماعی و تکیه گاه برای صرف فعل «تغییر» و پیش برندگی است و اما مواردی همچون ممانعت از کشاورزی در زیراشکوب جنگل برای یک دوره دست کم 10 ساله، تنظیم جمعیت دامی با ظرفیت زیستی و عدم ورود شیرابه به منابع آب و خاک زاگرس از جمله مولفه هایی است که اجرا نشدن آنها به مراتب مرگ بار و سوزاننده تر از آتش است و دست کم در طول سه دهه ای که نگارنده وضعیت مدیریت بر عرصه های منابع طبیعی را رصد می کند، همواره اجرای آنها مطالبه شده، منتها ظاهرا ما با مدیران و دولتمردانی مواجه هستیم که یا سرشان آنقدر شلوغ است که توان برنامه ریزی و مدیریت رویشگاه های جنگلی اندک کشور را ندارند یا مانند عیسی کلانتری آشکارا و بدون هیچ پرده پوشی می گویند: سرمایه گذاری برای اطفای حریق در جنگل های ایران صرفه اقتصادی ندارد.