«خدا مرگ مرا برساند!» این را علی بن ابیطالب (ع) گفت. خطاب به مردم کوفه و توی همان مسجد کوچکی که حالا نام بزرگی دارد. به مردم ندا داده بود که آماده باشند و جمع شوند که بروند چپق معاویه را چاق کنند. کدام معاویه؟! همویی که در صفین تا یک قدمی خیمه اش رسیده بودند اما در نهایت بازی برده را باخت دادند و جنگ برده را به ورق پاره‎هایی روی نیزه باختند و شد آنچه که همه مان می دانیم. حالا دوباره ارتش کوفه می خواست به شام لشگر بکشد تا مگر پسر ابوسفیان را بنشاند سر جایش! خلیفه دوم او را به حکومت شام گمارده بود. خلیفه سوم هم ابقایش کرده بود. علی ولی می خواست او را برکنار کند. معاویه هم راه نمی داد. نه فقط راه