گاهی مثل امروز بدون دلیل افسرده می شوم. هرچه فکر می کنم چرا این طور شده ام دلیلش را پیدا نمی کنم. هر کاری می خواهم بکنم، می گویم: «که چی بشه؟»

- بروم تلفن بزنم به دوستم حالش را بپرسم. - که چی بشه؟

- کتابی را که تا نصفه خوانده ام، تمام کنم. - که چی بشه؟

- یادداشتی را که قرار بود به روزنامه «شرق» بدهم، بنویسم. - که چی بشه؟

- صورتم را اصلاح کنم. - که چی بشه؟

این «که چی بشه؟»ها پایانی ندارد. ذهنم را قفل می کند. دست و بالم را کرخت می کند و مرا از تحرک می اندازد. حتی حوصله شنیدن موسیقی را هم ندارم. می نشینم و به روبه روی خودم خیره می شوم. نگاهم به گل ها می افتد