حکیمی که در سرزمین چین زندگی می کرد و از حکمای مشهور و معتبر بود و در مدرسه عالی چانگ وی کرسی تدریس حکمت عملی را اداره می کرد و علاوه بر آن عضو هیات علمی موسسه آموزش عالی عرفان تحلیلی و اداره کننده سلسله جلسات کارگاهی معرفت قاره ای در آموزشگاه آزاد لیوبی نیز بود، روزی خسته و گرسنه به خانه بازگشت و به همسرش گفت: ای همسر وفادار، برخیز و برای من کباب تابه ای درست کن و با نان بیاور بخوریم که از کنفوسیوس حکیم نقل است کباب تابه ای معده را قوت می دهد و طحال را تجهیز می کند و موجب استحکام استخوان بندی می شود و از بیماری های قلبی عروقی جلوگیری می کند و موجب تقویت پایدار سیستم ایمنی بدن می گردد. همسر حکیم گفت: ای همسر مهربان و حکیمم، سه ماه است حقوق نگرفته ای و اگرچه می دانم دولت با کسر بودجه مواجه و در تلاش است با فروش اوراق قرضه از افزایش پایه پولی و نقدینگی جلوگیری کند، اما گوشت هم گران شده است و ما در خانه گوشت نداریم تا برای تو کباب تابه ای درست کنم. حکیم لختی اندیشید و گفت: نان داریم؟ همسر حکیم گفت: بلی. حکیم گفت: از کنفوسیوس حکیم نقل است که خوردن نان با غذای چرب معده را فاسد می کند و موجب تضعیف لثه ها می گردد و مرض قند می آورد و باعث بواسیر می گردد. پس برخیز و نان بیاور تا خالی خالی بخوریم. همسر حکیم گفت: کنفوسیوس سخنان خوبی دارد. از این دو سخن که گفتی کدام خوب تر است؟ حکیم گفت: در صورتی که شرایط اقتصادی مناسب باشد،سخن اول خوب تر است و در غیر این صورت سخن دوم و حکیم آن است که بتواند بین بد و بدتر و خوب و خوب تر انتخاب کند، وگرنه انتخاب بین بد و خوب را که هر غیرحکیمی هم می تواند انجام دهد. سپس همسر حکیم نان آورد و حکیم خالی خالی سق زد و به روح کنفوسیوس حکیم درود فرستاد.