بدان که کلید سعادت دوجهانی ، شناختن نفس خویشتن است ، زیرا که شناختن آدمی خویش را اعانت بر شناختن آفریدگار خود می نماید . چنانکه حق تعالی می فرماید: «سنریهم آیاتنا فی الافاق و فی انفسهم حتی یتبین لهم انه الحق». یعنی: «زود باشد که بنمائیم به ایشان آثار قدرت کامله خود را در عالم و در نفس های ایشان، تا معلوم شود ایشان را که اوست پروردگار حق ثابت». و از حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم منقول است که: «من عرف نفسه فقدعرف ربه» یعنی: «هر که بشناسد نفس خود را پس به تحقیق که بشناسد پروردگار خود را». و خود این ظاهر و روشن است که : هر که خود را نتواند بشناسد به شناخت دیگری چون تواند رسید، زیرا که هیچ چیز به تو نزدیک تر از تو نیست ، چون خود را نشناسی دیگری را چون شناسی ؟

تو که در علم خود زبون  باشی 

عارف کردگار چون باشی

و نیز شناختن خود ، موجب شوق به تحصیل کمالات و تهذیب اخلاق و باعث سعی در دفع «رذایل» می گردد ، زیرا که آدمی بعدازآنکه حقیقت خود را شناخت و دانست که: حقیقت او «جوهری» است از «عالم ملکوت»، که به این عالم جسمانی آمده باشد، که به این فکر افتد که : چنین جوهری شریف را عبث و بی فایده به این عالم نفرستاده اند، و این گوهر قیمتی را به بازیچه در صندوقچه بدن ننهاده اند و بدین سبب درصدد تحصیل فواید تعلق نفس به بدن برمی آید و خود را به تدریج به سرمنزل شریفی که باید می رساند .و گاه است که گوئی : من خود را شناخته ام و به حقیقت خود رسیده ام.