دوستی برایم تعریف کرد که مرد نابینایی در اسلام آباد پاکستان، هر روز مسیری را طی می کرد تا به دکه روزنامه فروشی برسد و یکی، دو روزنامه بخرد. از او پرسیدند تو که نمی بینی این روزنامه ها را برای چه می خری؟ برای چه به خودت زحمت می دهی و عصازنان سختی این راه را بر خود هموار می کنی درحالی که نه خط روزنامه را می توانی بخوانی و نه عکس هایش را می توانی ببینی؟ مرد نابینا جواب داد من روزنامه می خرم تا صنعت روزنامه پاکستان رونق بگیرد و به واسطه حضور گسترده نویسنده ها و روشنفکرهای پاکستانی جامعه پاکستان فرهیخته شود... بی جهت نیست که از حیث تعداد و تیراژ و رونق صنعت رسانه پاکستان کیلومترها از ما جلوتر