در فضای تیره چایخانه ، بر فراز سر مشتریان چتری از دود چپق و قلیان با پیچ و تاب ملایمی، در تردید ماندن و پراکنده شدن بود که همه با هجوم نسیمی در هم پیچید. پهلوان رو به پیرمرد گفت: «صفای قدمت اوستا قاسم» و از سرخاکساری مشت دست باندپیچی شده اش را برسینه پهن و عضلانی اش فشرد، مشت دستی چنان بزرگ و پت و پهن که چون کله یک قوچ کوهی قوی ضربه زن و کوبنده به نظر می آمد. سرپنجه ای که در آن شب چون دریای خروشان، در میان تخته پاره های قایق های درهم شکسته در جست وجوی دوستان ماهیگیرش زخمی هولناک برداشته بود. حیدر با نگاهی به چهره تکیده و استخوانی بنای پیر آبادی گفت: