نمی دانم این حس را تجربه کرده اید یا نه. پدرم در اواخر دهه شصت خانه ای در خرم آباد ساخت. سال ها پیش این خانه را فروختیم اما بخش مهمی از خاطرات نوجوانی ام در آن خانه رقم خورده بود. پارسال این خانه را خراب کردند. وقتی بیل مکانیکی داشت اتاقم را خراب می کرد، گریه ام گرفت.

20 سال می گذشت و چند خانواده در آن خانه زندگی کرده بودند اما آن اتاق، اتاق من بود و هنوز می دانستم کجای کمدم به رمز چه نوشته ام و روی دیوارهایش چه پوستر هایی چسبانده بودم.  بیل مکانیکی درست جایی ضربه می زد که پوستر مارادونا بود و صحنه ای از مبارزه کلی و جو فریزر و روبه روی آنها عکسی از سیلوستر استالونه در مجموعه راکی و کمی آن طرف تر عکسی از جوانی های پدرم. خانه ای که خراب می شد خانه پدری بود و نمی شد بی اشک و غصه نگاهش کرد.