بپذیریم یا نپذیریم دولت توان چندانی برای پرداخت ضرر و زیان وارد آمده به گروه های نمایشی و سالن های تئاتری ندارد. می دانم، مخالف این نظر به سرعت اقسام رانت و اختلاس و خاصه خرجی را فهرست می کند که چطور «سیستم» توان پرداخت فلان هزینه را دارد، ولی وقتی به تئاتر می رسیم کفگیر به ته دیگ می خورد؟ آنجا هم می گوییم چه بپذیریم، چه نپذیریم موجودی همین است، متاسفانه امور مملکت هم در دست من و شمای تئاتر نیست که برای افزایش بودجه و توجه به این هنر تمدن ساز دلسوزی کنیم. اصلا چرا این طور درنظر نگیریم که به وقت تنگ آمدن قافیه، بسیاری اقشار بیش از ما حق دارند؟ معلم، کارگر، بیمار شیمیایی، بیمار گرفتار ای