بعد از آنکه واقعه عاشورا پیش آمد، حکومت اموی ابتدا خیلی سرمست بود، خوشحال بودند که قال کنده شد؛ همه جا تبلیغ کردند و گفتند که دشمنان حکومت، دشمنان قدرت یزید، سرکوب شدند و از بین رفتند؛ تصور خودشان هم این بود. خب خیلی روشن است؛ خلاصه و عصاره قرآن خوان های حجاز و عراق و فارس و یمن و شام و بقیه استان های اسلامی در 72 نفر جمع شد و این 72 نفر در یک نیمروز کشته شدند و به خاک وخون تپیدند؛ تمام شد، قال کنده شد.

تا حالا معاویه به ابن عباس1 می گفت: «قرآن را بخوان اما معنا نکن.»2؛ می گفت قرآن را بخوان اما حق نداری تفسیر [کنی]؛ برای خاطر اینکه قرآن خوانی وجود داشت، تفسیرگویی ممکن بود وجود داشته باشد