فرزندخواندگی ضرورت و واقعیتی است که در همه جای جهان به عنوان یک موضوع مهم خانوادگی و اجتماعی مطرح است؛ اگرچه سازوکار آن متناسب با عقاید، باورها و فرهنگ مردم هر کشور، از فرایند اجرائی متفاوتی پیروی می کند. در کشور ما شاید اولین سند روشنی که در موضوع فرزندخواندگی شایان اشاره باشد، مربوط به 29 اسفند سال 1353 است که در مجلس شورای ملی تحت عنوان «قانون حمایت از کودکان بی سرپرست» به تصویب رسید. در این قانون، اگرچه از واژه فرزندخواندگی ذکری نشده است، اما در آن شرایط واگذاری سرپرستی کودکان بی سرپرست و شرایط خانواده هایی که می توانند کودکی را به سرپرستی بپذیرند، تعیین شده است که همان فرزندخواندگی است.