نیستان تا نیستان آتشی در ناله ها پیداست

عطش می بارد از چشمم، نگاهم خیره بر صحراست

من و این سوز تنهایی، من و درد شکیبایی

تو این جا با منی اما نگاهم سخت نابیناست

تو را می جویم از هرجا، تو را می بویم از هر باغ

دلم در آتش سوزان، نگاهم سیل خون پالاست

جدا افتاده ام از تو نمی یابم نشان، اما

دلم پیوسته می گوید که آن آیینه در اینجاست

زمان سرگشته می گردد، زمین برخویش می لرزد

صدا در کوه می پیچد زطوفانی که ناپیداست

کسی آن سوی این آبی، مهیا کرده اسبش را

که می بینم ردایش را زپشت ابرها پیداست

کسی می آید از آن دورها، عین یقین است این

زمین را وارث آخر، زمان را حجت تنهاست

کسی از مشرق شیعه، به برق تیغ او آتش

به دوشش رایت طوفان به مشتش خشم دریاهاست

نه ترس از فتنه و شورش، نه خوف از برق و بورانش

نه بیم از موج و طوفانش، که خود طوفان صد دریاست

کسی می گفت: او در «دشت عباس» آب در مشکش

میان خط و خون، هر صبح و شب سقای سنگرهاست

و می دیدند بین قبر مفقودان که می گردد

به روی شال پیشانیش خط سرخ یا «زهرا»ست

و من هر صبح آدینه به سمت کعبه می گریم

نگاهم منتظر، جانم به «آمنا» و «صدقنا»ست

و من هر شام تیغم را جلا با اشک و خون دادم

که همراهی کنم شاید سواری را که با فرداست

حسین اسرافیلی

خواستم نزدیک تر باشم به آقایم نشد

تا بگیرم دامن لطف تو مولایم نشد

خواستم از معصیت دوری کنم، آدم شوم

بندها را وا کنم از دست و پاهایم نشد

ندبه های جمعه را،  هی خواب می مانم ببخش

سر به زیرم که میان روضه پیدایم نشد

ظاهرا ذکر تو را می گویم اما باطنا

در میان عاشقانت باز هم جایم نشد

راه دیدار تو اینبار از حرم شد باز، حیف

خواستم تا محضر تو با سرم آیم نشد

گفتمت یک بار در خوابم بیا، جان حسن

سر به خاک مقدمت ای یار می سایم، نشد

دائما می چرخم آقا جان به دور معصیت

از دو چشم خیس تو هربار، پروایم نشد

کربلایم دیر شد، دارم خجالت می کشم

آه آقا جان بگو که وقت امضایم نشد؟

وحید محمدی

ای ناگهان تر از همه اتفاق ها!

پایان خوب قصه تلخ فراق ها!

یک جا ز شوق آمدنت باز می شوند

درهای نیمه باز تمام اتاق ها!

یک لحظه بی حمایت تو ای ستون عشق

سر باز می کنند ترک ها به طاق ها!

بی دستگیری ات به کجا راه می بریم؟

در این مسیر پر شده از باتلاق ها

باز آ بهار من! که به نوبت نشسته اند

در انتظار مرگ درختان اجاق ها

ای وارث شکوه اساطیر! جلوه کن!

تا کم شود ابهت پر طمطراق ها

مهدی عابدی

چه زیباست روی تو در خواب دیدن

فروغ نگاه تو در آب دیدن

چه زیباست رخسار خورشیدی تو

پس از پرده داری مهتاب دیدن

چه زیباست در چشمه نور چشمت

شکوفایی روشن ناب دیدن

چه زیباست دور از شکوه حضورت

نگاه تو در چشم احباب دیدن

چه زیباست تصویر روحانی تو

به یکباره در پیکر قاب دیدن

چه زیباست در خلوت دل نشستن

جمال تو دور از تب و تاب دیدن

چه زیباست در جست وجویی عطشناک

لب عاشقان تو سیراب دیدن

چه زیباست در چشم دریایی تو

نگاه خروشان گرداب دیدن

چه زیباست در اقتدای نمازم

ترا در تجلای محراب دیدن

چه زیباست گر پا گذاری به چشمم

نشستن کناری و سیلاب دیدن

 عباس براتی پور

پابه پای سحر از کوه و کمر می آیی

من و دیدار تو؟ افسوس! مگر می آیی؟

روح اسطوره ای ات حامله طغیان است

موج بر دوش ز دریای خطر می آیی

می چکد شور ز شولای حماسی نامت

آتشین جلوه ای، از برج سحر می آیی

شال سبز تو بر آن گردن الماس تراش

یال در یال کدام اسب کهر می آیی؟

تشت خورشید ز باروی فلک می افتد

تا ز پشت قلل حادثه در می آیی

جوی چشمان تو از جاری ایهام پر است

گرم جوشی و گریزان به نظر می آیی

می پرد پلک اهورایی تندیس ظهور

غایب حاضر من! کی ز سفر می آیی؟

مرتضی امیری اسفندقه