انسان و تلاطم دایمی برای ماندن و برای رسیدن، حال آنکه شاید افقی نباشد و بیهوده ره می پیماییم و در این مسیر که آسمان و زمین و خشکی و باران دایما میزبان راه مان هستند نمی دانیم به کجا می رویم و از چه روی در حرکت هستیم. اخیرا در ورونا - شهری در شمال ایتالیا- در یکی از گالری های برتر این شهر به نام «لاجارینا- هنر معاصر» شاهد نمایشی از آثار هنری بودیم، با عنوان«افقی دیگر نیست» به هنر گردانی لوییجی منه گلی که این گونه می نویسد: «افق خطی خیالی است که تنها در چشمان کسی است که به آن نگاه می کند، مکانی هندسی است که با جابه جایی ما حرکت می کند. افق به آنسوی رویا، آنسوی آرمانشهر باز می شود. اما چه می شود