سرمای اواخر دی ماه است. از آنها که تا مغز استخوان آدم تیر می کشد و به ذق ذق می افتد. آفتاب نیمچه نفس بی رمق و کم جانش را به سر و روی آسفالت خیابان پاشیده است. دستانم از اینکه برای خودشان جای گرم و نرمی پیدا کرده اند و مجبور نیستند در هوای یخ زده و سرد بیرون لیز بخورند، به خود می بالند و سرخوش هستند. نگاهم خیره به آن سمت سر می خورد و مثل نوزادی که تازه متولد شده و هنوز اختیاری ندارد، سرم به این طرف و آن طرف می لغزد. این پا، آن پا می کنم. از رد نگاه آدم ها در امان نیستم. راننده ها که فکر می کنند می خواهم سوار ماشین آنها شوم مرا به سمت ماشین شان هدایت می کنند اما وقتی با چهره بی تفاوت و عبوس من