گاهی مدت ها می گذرد تا یک فیلمنامه خوب به دست مان برسد و همین اتفاق باعث ایجاد وقفه ای در کارمان می شود.در این زمان خیلی اوقات مخاطبان از ما درباره کارهای تازه و حضور مجددمان در تلویزیون می پرسند. البته این سوال ها حتی زمانی که سریالی را روی آنتن داریم هم از طرف مردم ادامه دارد.

در هر دو صورت این که مخاطبان دوست دارند درباره بازیگران بدانند وظیفه هنرمند را سنگین می کند تا کاری ارائه دهد که به بهترین شکل دیده شود.

در ایجاد یک کار خوب هم علاوه بر گروه تولید قوی باید به زمان پخش مناسب هم اشاره کرد که بسیار تاثیرگذار است.

سریال «پرگار» از تازه ترین تجربه هایم است که طی مدت پخش نظرات مختلفی از سوی مخاطبان داشته و من هم سعی کرده ام نظرات مخاطبان را چه نسبت به داستان و چه نسبت به بازی خودم با کمال میل بشنوم و ایده بگیرم.

ساخت سریال های ملودرام خانوادگی در همه جای دنیا یکی از اصلی ترین زمینه های تولید محصول است. تجربه نشان داده سریال هایی می توانند بیشترین حجم مخاطب را داشته باشند که هرچه بیشتر از محیط جامعه و رفتارهای واقعی خانواده ها الهام گرفته باشند.

شاید با بسیاری از ناهنجاری موجود در جامعه موافق نباشیم ولی به هرحال اگر این رفتارها را در چارچوب های نمایشی به چالش نکشیم قطعا با ادامه رفتارها مواجه خواهیم بود.

اساسا یکی از راه های ایجاد چالش در درام قراردادن دو نوع نگاه در برابر هم و واسپاری ارزیابی به بیننده است.

درست است که سریال های با پایان بندی درست و کامل را مخاطب عام بیشتر می پسندد، ولی این که داوری درونی در درام نباشد یا لااقل داوری مستقیم و گل درشت نباشد، نتیجه معقول تری می دهد.

زمانی بود که الگوهای فیلم و سریال در همه جای دنیا و ازجمله ایران بر پایه تصویرسازی گل درشت بود؛ از خوب و بد مطلق و درنهایت برتری دادن به خوبی، ولی اکنون مخاطب دلش می خواهد چالش بیشتر و شخصیت هایی را ببیند که به راحتی نتوان آنها را قضاوت کرد.

هرچه شخصیت به پیچیدگی های واقعی نزدیک تر باشد کشش دراماتیک بالاتری خواهد یافت.