همین چند شب پیش بود که بالاخره بعد از خواب های بد بسیار، دیدن خواب خوبی نصیبم شد. آفتاب طلوع می کرد و من در آن لحظه جذاب با کارگردان مورد علاقه ام ناصر تقوایی در کنار اروند قدم می زدیم و می دانستم این پیاده روی و گپ زدنی که بیشترش به شنیدن تقوایی می گذشت ساعت ها طول کشیده اما آفتاب همچنان در وضعیت طلوع ثابت مانده بود. از طرف دیگر، آقای کارگردان خودش خواسته بود که صحبت هایش را ضبط کنم و من هم این کار را می کردم و خیره بودم به او که با ذوق و هیجانی خاص از هر دری سخن می گفت اما با طمانینه و انگار که می خواست همه آنها ثبت و ضبط شود. افسوس که این خواب بود و هرگز نشد که با ناصر تقوایی پای چنین گفت