یک روز امام در منزل حاج آقا مصطفی در اتاق کوچکی نشسته بودند. یکی از اهالی خمین آمد و ظاهرا چهار هزار تومان وجوهات شرعی به بنده داد تا خدمت امام بدهم. در همین گیر و دار دو جوان در کوچه با یکدیگر فحاشی می کردند؛ طوری که صدایشان در اتاقی که بودم، شنیده می شد. من برخاستم و رفتم دم درب و به آنها گفتم: «چرا حرف نامربوط می زنید؟ خجالت بکشید!» در این حال شنیدم که حضرت امام از اتاق، بنده را صدا کردند: «آقای مسعودی! بیا» من داخل رفتم. ایشان فرمودند: «اینها بچه هایی هستند که به آن صورت تو، تشخیص ندارند. اگر قصد خیرخواهی داری، باید محبتت را نسبت به اینها زیاد کنی تا به سمت شما جلب شوند. با تشر که نمی توان کاری از پیش برد.»