می دانید؟! یک جای کار ما می لنگد؛ هرچه هم که ادعای توسعه و دموکراسی و آزادی بیان داشته باشیم، بازهم سخنی به گزاف گفته ایم اگر ایران را فقط تهران ببینیم و این همه کوشش شریف را در شهرستان ها نبینیم. این «ما» هم تقریبا شامل همه اصحاب فرهنگ و هنر، از اهالی تئاتر و سینما و موسیقی گرفته تا تجسمی و ادبیاتی و... می شود و استثنائی را برای آن نمی توان قائل بود. حتی روزنامه نگاران که باید صدای مردم و مطالبات و دغدغه ها و مشکلاتشان باشند و مسائل را تهرانی/ شهرستانی نبینند هم در این چرخه معیوب گرفتار آمده اند و تمرکز خود را جز در موارد خاص، به تهران و دغدغه هایش محدود و محصور کرده اند. از این بدتر، ما روزنامه