بسیار شنیده ایم که در باب اهمیت صادق چوبک در ادبیات داستانی ایران و جهان قصه های او از حضور طبقات فرودست جامعه و طرح عریان واقعیت «فقر» می گویند. پرسش اینجاست که اگر همه اهمیت چوبک در این عریان سازی فقر و بازنمایی آن در قصه هایش باشد، چرا بسیارانی دیگر را که قاطعانه می توان همین خصلت را به آثارشان نسبت داد، همپای او مهم نمی دانیم؟  پاسخ به این پرسش، چیزی جز تردید در آنچه اهمیت چوبک پنداشته می شود، نیست. خاصیت آثار چوبک این است که او اگرچه قصه آدم های فقیر و فرودست را روایت می کند اما ابدا سیاق خیل گسترده ای از قصه نویسان رئالیست سوسیالیستی معاصر را در پیش نمی گیرد و بر آن نیست که صعوبت