نمی دانم چرا به جای درست کردن پایه ها علاقه مندیم به تغییر نما بسنده کنیم. مثلا مخاطب از کیفیت متن سریال ناراضی است و سازندگان از این می گویند که اگر سریال صدقسمتی بسازیم، اوضاع رضایت بخش خواهد شد! توجیه شان این است که زمانی سریال های طنز 90شبی داشته ایم و حالا هم باید داشته باشیم.

به خاطر همین نگاه روبنایی است که هیچ گاه نمی توانیم رشدی بنیادی در سریال سازی داشته باشیم. رشد هر بنا در محکم کردن زیربنا و فونداسیون است و با تغییر ظاهر هیچ کاری از پیش نمی بریم. البته برخی با خلط مباحث و شبیه کردن ادعاهای خود با بازسازی خانه ها و بناهای قدیمی از لزوم حفاظت از میراث فرهنگی می گویند ولی واقعا این دو چه ربطی به هم دارد؟

در بازسازی نماها فراتر از ترمیم ظاهر به محکم کردن و مقاوم سازی بنا توجه می کنند، چون بدون مقاوم سازی، ظاهرسازی فایده ای ندارد ولی در سریال سازی بدون توجه به زیربنای قوی سریال های خاطره ساز که متن باشد فقط از ظواهر و مثلا بالابردن تعداد قسمت ها می گویند!

سریال سازی شوخی بردار نیست و تلویزیونی داریم که سابقه تولید سریال هایی همانند کوچک جنگلی، سربداران، دلیران تنگستان، هزاردستان، امام علی(ع) و مختارنامه را دارد که زیربنایشان آن قدر محکم بوده که در گذر نزدیک به نیم قرن هنوز برای مخاطب جذابند.

تولید سریال های روتین لازم است ولی این که همه هم و غم تولیدکنندگان بر تولید چنین سریال هایی باشد واقعا بی فایده است. ما در صنعت تولید سریال سازی جلوتر از خیلی کشورها هستیم و باید از این ظرفیت در جهت حرکت رو به جلو و برای پیمودن مسیرهای تازه استفاده کنیم.

واهمه سعی و خطا را نداشته باشیم ولی سعی و خطا را به افرادی بسپاریم که می خواهند دستاوردهای تازه را تست بزنند و نه امور اولیه را. وقتی کارگردان مطرح و امتحان پس داده را که یک یا دو کار فاخر دارد به کار گماریم معلوم است که نتیجه کار با ریسک پایینی، مقبول خواهد افتاد و ارزش کاری بزرگان هم حفظ خواهد شد.