باران یک بند می بارد و می کوبد به میله های عمودی و زنگ زده پشت پنجره. ردش شره کرده از شیشه های کلاس و دورتادور قاب چوبی پنجره خیس و نمدار شده. «باران بالارستاقی» باز دارد ناخن می جود. روی نیکمت پایه لق  ته کلاس، تنها نشسته است و تکیه داده به دیوار گچی پشت سرش که جابه جا از باران های گاه و بی گاه تیل آباد، پوک شده و تبله کرده. خودکار بیک قرمزم را لای دفتر حضور و غیاب می گذارم. دفتر را می بندم و صدایم را بالا می برم و می گویم: «بالارستاقی! بیا پاتخته می خوام دیکته کلاسی بگم.» نمی خواهم فکر کند حالا که قرار است از این مدرسه برود با بقیه فرق دارد و سوالی از او نمی پرسم. بچه ها تک وتوک سرشان