ناصر تقوایی از آن دست فیلمسازانی است که اگرچه نسبت به هم نسلان خود گزیده کار محسوب می شود و در کارنامه اش تنها 7 فیلم دیده می شود با این حال او را به گواه همان 7 فیلم باید یکی از چند فیلمساز مهم تاریخ سینمای ایران دانست. همان طور که جایگاهش در ادبیات داستانی نیز تنها و تنها با یک مجموعه داستان، جایگاه رفیعی است. 

تقوایی را در کنار کسانی چون مسعود کیمیایی، داریوش مهرجویی، بهرام بیضایی، علی حاتمی، امیر نادری و چند نفر دیگر از فیلمسازان پیشرویی می دانند که اواخر دهه 40 و اوایل دهه 50 با آثارشان موجی تاریخی را در سینمای آن زمان نوپای ایران رقم زدند. موجی که به «موج نو» مشهور است و آثار منسوب به آن با بدنه سینمای ایران فاصله دارد. هم به لحاظ فرم و ساختار و هم از حیث نوع نگاه تازه ای که این فیلمسازان به هستی پیرامون خود دارند.