پانزده سال پیش، من خواننده پروپاقرص مجله «همشهری جوان» بودم و با فراخوان آن هفته نامه، مطلبی با عنوان «تهران 1400» نوشتم. چند روز پیش لابه لای فایل های قدیمی به آن برخوردم و گذر دیوانه وار زمان را دیدم. آن روزها برایم سال 1400 خیلی دور به نظر می آمد. احساس می کردم در حال انجام چه پیش بینی بزرگ و مهمی هستم و قسمت هایی از یادداشتم به فیلم های تخیلی و سفر در زمان نزدیک می شد. در بخشی از آن یادداشت نوشته بودم «آدم وقتی می فهمد هیچ کس انتظار ندارد تهران در سال 1400 یک شهر پیشرفته، آرام و پاک باشد هم خوشحال می شود و هم ناراحت. خوشحال از اینکه به هر حال اگر پایتخت ما در سال 1400 یک پایتخت ایده آل نشد