«تلفن زنگ زد. دکتر هاگر گوشی را برداشت، جواب داد، لحظه ای گوش داد، بعد سرش را بلند کرد. پیروزمندانه به من چشم دوخت و سرش را به طرز معنی داری تکان داد و سرانجام گفت «فورا بیاریدش این جا، نه، نه. شما نباید از اون جا تکون بخورید! شاید کسای دیگه ای هم بیان. یه نفر رو می فرستم اون جا...» سرش را بلند کرد و دوباره خیره به من نگاه کرد و بعد صحبتش را تمام کرد. «سراغ کشیش.» سعی کردم عکس العملی نشان ندهم. به نظرم موفق شدم. خودم را برای چیزی که او غیرمنتظره می انگاشتش آماده کرده بودم، چون انتظار پدر کریستیان را داشتم و تصمیم گرفته بودم که اگر وارد تله شد چطور رفتار کنم.» پاریس زیرزمینی خاطرات یک زن امریکایی