در سنت انسان شناسی، فمینیسم جایگاهی ویژه داشته و شاید هیچ یک از علوم اجتماعی نباشد که تا به این اندازه در خود دانشمندان و نظریه پردازان زن، موضوع زنان را گردآورده باشد. پیشینه این امر دست کم به دوران روشنگری و به زمانی برمی گردد که برای نخستین بار انسان شناسان زن با جوامع موسوم به «ابتدایی» روبه رو شدند و اغلب برخلاف همکاران مردشان، دیدگاه بسیار انعطاف پذیر تری نسبت به پدیده هایی چون«پدر یا مادر سالاری اولیه» (حاکمیت و قدرت مردان یا زنان و تداوم یا توقف آن بر دیگری)، «پدر یا مادر تباری» (تشخیص تبار خانوادگی در خط تبار پدر یا مادر)، تقسیم جنسی کار اجتماعی و روابط سلطه جنسیتی داشتند: روث