مولانا در دفتر اول مثنوی معنوی در اشارت به نقص حسابگری های بشری حکایت کری را نقل می کند که می خواهد به عیادت همسایه بیمارش برود، «کر» گفت وگوهای معمول افراد را ملاک قرار می دهد و بر اساس آنها از پیش سخنانی را برای گفتن آماده می کند ولی قیاس های او وارونه از آب در می آید و همه چیز به هم می ریزد تا جایی که بیمار تصور می کند این عیادت کننده دشمن اوست؛ گفت رنجور این عدوی جان ماست _ما ندانستیم کوکان جفاست!  البته کمتر کسی یافت می شود که در زندگی خویش از شمول این حسابگری ها بیرون باشد و گهگاه نتیجه عکس دریافت نکند، در واقع دنیای پیچیده و پر از رمز و راز و ابهام و کاستی و غیرقابل پیش بینی ما خصوصیتش