گاه درد ما را به شکنندگی و محدودیت خودمان عمیقا آگاه می کند، متواضع مان می سازد، فهم بهتری از خودمان به ما می دهد و شیوه نگریستن ما را به عالم دگرگون می کند. چهارشنبه گذشته، روزی که یادداشت «درد دویدن» منتشر شد، دردی را تجربه کردم که آزمونی بود برای ارزیابی آنچه نوشته بودم. می خواستیم به قله دماوند صعود کنیم. به لحاظ بدنی و ذهنی آماده بودم. شب به گوسفندسرا رسیدیم و قرار بود شب را آنجا بمانیم، صبح راهی بارگاه سوم شویم، شب را آنجا بمانیم و فردایش به سمت قله برویم. کوله پشتی خودم را بر دوش انداختم و کفش و دیگر وسایل را به دست گرفتم و به سوی جایی که قرار بود چادرها را برپا کنیم، رفتم. هنوز چند گام