واحد «مدیریت ریسک و بیمه» سال هاست که بر پیشانی تمامی صنایع پرریسک دنیا به چشم می خورد که کشور ما هم از این امر مستثنا نیست.

با وجود استقرار این واحد تخصصی، باز هم حواشی بسیاری هنگام وقوع حوادث و فرآیند پرداخت خسارت، اتفاق می افتد که مواردی نظیر ارزیابی نادرست، کم بیمه گی، بی توجهی به تناسب نرخ و شرایط و همچنین آگاهی اندک از مفاد بیمه نامه از دلایل اصلی آن است. کارشناسان بر این باورند که بهره گیری از تکنیک های نوین مدیریت ریسک و محاسبه پتانسیل احتمالی خسارت باید زیربنای محاسبه نرخ و شرایط قرار بگیرد، حال آنکه در بسیاری از موارد متاسفانه -شاید به دلیل کم آگاهی- با موضوع مهمی مثل بیمه، مانند مواد اولیه مصرفی رفتار می شود و در این رهگذر «انتخاب هوشمندانه» جای خود را به «برگزاری مناقصه» می دهد. در سال های اخیر بسیاری از مسوولان ارشد دولتی با انتقاد از زیرمجموعه های تحت مدیریت خود از آنان خواسته اند برای بهره مندی از ظرفیت های صنعت بیمه به راه اندازی واحدهای تخصصی «ریسک و بیمه» اقدام کنند و در این سوی میدان هم شرکت های بیمه ای به آموزش ارزیابان و اکچوئرهایی پرداختند که به لحاظ فنی بتوانند نیازهای صنایع پیچیده را برطرف کنند. تعریف ریسک های فاجعه بار، یکی از صدها تعاریفی است که برای فعالان صنعت بیمه آشناست، اما صنایع دیگر تسلط چندانی بر این مفهوم ندارند و به همین خاطر است که هنگام سررسید تاریخ بیمه، با وارد کردن دلیل صرفه و صلاح سازمانی و تهیه بیمه نامه های ناقص یا کم پوشش، هنگام وقوع حادثه به جای پذیرش کم کاری و سهل انگاری خود، انگشت اتهام را به سوی صنعت بیمه نشانه می روند. نکته مهم دیگری که معمولا از سمت صنایع پرخطر نادیده گرفته می شود، استقرار واحدهای کنترل ریسک است که حاشیه امنیت را بالا برده و با همین روش میزان حق بیمه را به شکل محسوسی کاهش می دهد. به همین خاطر اکچوئرهای حرفه ای هنگام بازدید از تاسیسات بزرگ، تمامی عوامل کاهنده و همچنین تشدیدکننده خطر را درنظر می گیرند وبر همین اساس نرخ و شرایط را اعلام می کنند. این در حالی است که اگر تاسیسات و کارخانجات بزرگ به خصوص در حوزه های پالایشگاهی، ساحلی و فراساحلی نسبت به راه اندازی واحد ارزیابی و کنترل ریسک خود با رعایت هم جوانب و حساسیت ها اقدام کنند، تغییر محسوسی را در میزان حق بیمه پرداختی شاهد خواهند بود.