یکی از نخستین اعتصابات کارگری در قرن اخیر کشورمان به سال 1325 باز می گردد؛ زمانی که کارگران ایرانی شرکت نفت (پالایشگاه آبادان) که اصولا جوانان بومی آبادان و غیربومی بودند نسبت به تبعیض هایی که انگلیسی ها بین آنها و کارگران خارجی (انگلیسی، هندی و...) قائل می شدند دست به اعتراض زدند. مهم ترین اعتراض کارگران ایرانی شرکت نفت به تفاوت بسیار زیاد حقوق و مزایایی بود که کارگران خارجی نسبت به آنها دریافت می کردند؛ نکاتی که باعث شد در سال 1325 اعتصاب بزرگ کارگران پالایشگاه آبادان البته با حمایت حزب توده شکل بگیرد. مسئولان شرکت نفت به جای مذاکره با کارگران معترض دست به خشونت زدند و با استفاده از سربازان مسلح و اعلام حکومت نظامی با معترضان درگیر شدند که به زخمی شدن تعداد زیادی منجر شد. اعتصاب کارگران پالایشگاه آبادان بعد از چند روز باعث شد تا مسئولان این شرکت به دلیل متوقف شدن کار با آنها وارد مذاکره شوند و قول هایی برای بهبود شرایط زندگیشان به آنها بدهند. بعد از این اعتصاب شرکت نفت طرح های متعدد برای خانه سازی و اسکان کارگران در محله های بریم میانه و سه گوش بریم را در دستور کار قرار دادند. همچنین مراکز جدید ورزشی و تفریحی برای کارگران ایران بسرعت ساخته شد ولی همه این اقدامات باز هم کارگران را راضی نکرد، عدم رضایتی که خود را بخوبی در جریان نهضت ملی شدن صنعت نفت در 29 اسفند سال 1329 نشان داد.