انسان های وارسته بر این عقیده اند که دوستی هاست که می تواند طراوت و پویایی برای انسان به ارمغان آورد.وقتی سلامی از سر مهر نثار کسی می کنیم، او را در دام محبت خود می اندازیم و بذر نشاط را در دل او می کاریم، نقش این لبخند در ذهن او پایدار می ماند.اینجاست که نسیم لطف الهی بر سبزه زار دل ها می نشیند و خورشید شادابی و کمال بر قلب ها می تابد و شب های نفرت و کینه توزی را به نور حب و دوستی روشن می کند. با گسترش دوستی و بخشش، ایوان کسری شکاف شوق برمی دارد و نوری به بلندای آفرینش به سوی آسمان بلند می شود.

یکی از بزرگان می گوید: «بزرگ ترین لذت دنیا دوستی، دوست داشتن و دوست داشته شدن است. کسی که زیادی به دنیا دل ببندد دچار اندوه می شود، آرزوهایش به چنگ نمی آید و امیدش به سرانجام نمی رسد». باید دل به نیکان و وارستگان سپرد و طواف کعبه دل ها کرد: «برو طواف خانه دل کن که کعبه از سنگ است/ این را خلیل بنا کرده و آن را خدای خلیل». باید چشمه جوشان محبت و دوستی و بخشش ایجاد کرد. در پهنه دوستی می توان زمین و آسمان را آشتی داد. بندگان زور را رها کرد و بندگان زر را مخلص ساخت و راه گم کردگان را چراغ هدایت شد.حافظ می گوید: «چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است». دوستی و بخشش سینی های شقایق بهشتی اند. زیستن در جامعه ای که بوی دل انگیز مهر و دوستی از آن استشمام می شود، بالیدن در فضایی است که با معنویت و صداقت عجین شده است.

زندگی فصل های مختلفی دارد؛ زمانی برای کاشتن و زمانی برای برداشتن. دوستان خوب باعث می شوند کاشته ها به برداشت های سعادت آمیز تبدیل شود. دوست بسان طلوع نور و یک شعر دلنشین است که مهرش آیتی از شبنم بوده و تجسم صبح های ستاره باران را تداعی می کند.دوست، غزلی از آفرینش و طنین گام هایش همه بهشت ماست. دوست، عطر تمام گل هاست. بخشش نیز موجب کمال انسان و بزرگی او می شود و در دل ها تخم عشق و محبت می کارد. عمر به سرعت باد می گذرد، ولی نام های نیک و بخشنده در پیشانی تاریخ برای همیشه می درخشند.