از اعطای تابعیت ایرانی به نجیب مایل هروی طبیعتا بسیار خوشحالم هر چند که فکر می کنم این امر باید زودتر از اینها اتفاق می افتاد. درباره کسانی مانند مایل هروی که عمر خود را وقف زبان و ادبیات فارسی و فرهنگ ایرانی کرده است (زمانی که از زبان و ادبیات ایرانی سخن می گوییم مقصود یک ناحیه جغرافیایی خاص تحت عنوان کشور ایران نیست، بلکه گستره فرهنگی و تاریخی آن را دربرمی گیرد) نباید تاخیر و سهل انگاری می کردیم تا جایی که حدود نیم قرن طول بکشد تا به او تابعیت ایرانی داده شود. او برای فرهنگ ایران و ادبیات و زبان فارسی خدمات ارزنده ای داشته و از این حیث از کسانی که در خاک ایران به دنیا می آیند یا پدر و مادر ایرانی دارند، ایرانی تر است. باید تاسف خورد که موانع اداری باعث شد مایل هروی نیم قرن تابعیت ایرانی نداشته باشد و او برای رسیدن به تقاضایش این همه سال منتظر ماند.

نجیب مایل هروی درباره آن بخش از ادبیات و زبان مردم که مربوط به حوزه افغانستان مخصوصا قسمت های غرب افغانستان و نواحی شرقی ایران (یعنی آنچه در تاریخ تحت عنوان خراسان بزرگ می شناسیم) تبحر خاصی دارد. نمونه کارهای او در این زمینه «اندر غزل خویش نهان خواهم گشتن: سماع نامه های فارسی»، «تاریخ و زبان افغانستان» و «تاریخ نسخه پردازی و تصحیح انتقادی نسخه های خطی» هستند. نجیب مایل هروی از دانشمندان تراز اول در حوزه خود است که متاسفانه در سال های اخیر به واسطه مسائلی نظیر عدم اعطای تابعیت ایرانی، مشکلات مالی و... قدری منزوی و گوشه گیر شده است که امیدوارم به زودی احوال شان خوب شود و باز هم به کارهای شان ادامه دهند. او کارهای ناتمامی دارد که امید دارم به زودی آنها را به سرانجام برساند و به خدمات فرهنگی خود به زبان فارسی و فرهنگ ایرانی ادامه دهد.