1325 را باید سال «درگیری های داخلی» و رودررویی حکومت مرکزی با فرقه ها و گروه های مخالف دانست. ماه هایی که محمدرضا شاه جوان بعد از پایان جنگ جهانی دوم تلاش می کرد ارتش های خارجی را راضی به خروج از کشور کند و همزمان با فرقه های دموکرات آذربایجان (به رهبری پیشه وری) و فرقه دموکرات کردستان (به رهبری قاضی محمد) درگیر شده بود. اما قصه رو در رویی های داخلی تنها به شمال غربی ایران ختم نشد زیرا در جنوب کشور هم عشایر و ایلات جنوب مرکب از سران ایلات قشقایی، حیات داوودی، ممسنی، بویراحمدی و کوهمره ای گردهم آمدند و «نهضت جنوب» را علیه حکومت پهلوی دوم شکل دادند.